U pitanju je čuveni beogradski predratni pevač Milan Bata Timotić jedan od najpopularnijih pevača Kraljevine Jugoslavije.
Prikazivanjem pesme Milana Bate Timotića, dramski pisac Dušan Kovačević i reditelj Slobodan Šijan su kroz svoje kultno filmsko ostvarenje ”Maratonci trče počasni krug” iz 1982. godine želeli da u vreme kulminacije titoizma odškrinu vrata nekog drugog sveta koji je postojao pre komunista, a o kome nove generacije nisu gotovo ništa znale, niti se u javnosti o tom vremenu bilo šta afirmativno govorilo. Pa su tako ova dva velika filmska stvaraoca, kroz svoju uspešnu parodiju jednog sistema s kraja 1970ih godina u kome se čeka da neprikosnoveni vođa pogrebnog preduzeća ”Dugo konačište” Pantelija već jednom umre, uspeli da prikažu i obrise najveće sahrane u istoriji srpskog naroda kralja Aleksandra u crkvi Sv. Đorđa na Oplencu i snimke jednog crno-belog ton filma snimljenog pred sam početak Drugog svetskog rata u Beogradu ”Priča jednog grada”. U njemu se pojavljuje jedan veliki srpski pevač o kome ni danas gotovo ništa ne znamo. Uz ovu dokumentaristiku se u Kovačevićevom i Šijanovom remek-delu pojavljuju i neki varoški Srbi preduzetnici sa cilindrima, gramofonima i automobilima koji vode računa o nekim stvarima na koje se u vreme nastanka ”Maratonaca” nije obraćala nikakva pažnja.
Veliki srpski pevač Milan Bata Timotić rođen je u Mačvi, u mestu Banovo Polje kod Šapca 1908. godine. Bio je operski pevač, pevač popularne šlager muzike i pevač narodne muzike. Međutim, kao i većina znamenitih ličnosti tog vremena, bio je vrlo obrazovan čovek. Nakon završena četiri razreda gimnazije u Šapcu, seli se u Beograd u kome maturira i gde završava prava na Beogradskom univerzitetu. Radio je kao opštinski i sudski pripravnik, a kasnije i kao advokat.
U Beogradu je uporedo sa redovnim školovanjem završavao i muzičko školovanje, a nakon toga je započeo i uspešnu muzičku karijeru. Bio je stalni član Beogradske opere, a kao izuzetnog interpretatora izvorne narodne pesme, muzička uprava tadašnjeg Radija Beograd ga je često pozivala da gostuje u emisijama. Prve gramofonske ploče snimio je za izdavačku marku ”Odeon” iz Beograda 1927. godine kada postaje jedan od najpopularnijih pevača Kraljevine Jugoslavije. Zbog sličnosti stila interpretacije, ali i karijere sa najvećim srpskim pevačem izvornih narodnih pesama svih vremena Mijatom Mijatovićem, dobio je nadimak "Novi Mijat" na koji je bio izuzetno ponosan.
U vremenu do Drugog svetskog rata živeo je i radio u Beogradu, a kao stalni član Beogradske kraljevske opere često je gostovao i u bečkoj operi. U slobodno vreme voleo je da ode u rodni Šabac gde se družio se starim prijateljima.
Danas ga većina nas pamti iz ovog crno-belog ton filma ”Priča jednog grada” snimljenog u produkciji Artistik filma iz 1940. godine u Beogradu. Ovaj divan kratki film, režirao je beogradski Jevrejin Maks Kalmić, koga su Nemci streljali odmah po okupaciji Beograda. U ovom devetominutnom filmu prikazan je život kraljevskog Beograda u jednom danu, Beograda jednog drugog sistema i jedne druge građanske klase.
Milan Timotić se oženio Milenom Vuković, međutim nisu imali dece pa se pred rat razveo. Drugi svetski rat dočekuje kao mobilisani rezervni oficir u Bijeljini, a tokom Aprilskog rata je ratovao još i u okolini Valjeva i Užica. Po organizovanju nastavka borbe protiv okupatora, Timotić se kao četnik stavlja na raspolaganje načelniku glavnog štaba i ministru vojnom Kraljevine Jugoslavije generalu Dragoljubu Mihailoviću. Najveći deo rata provodi po zadatku u okupiranom Beogradu kao Dražin ilegalac pod komandom potpukovnika Žarka Todorovića Valtera, komandanta Beograda. Pred ulazak najpre Crvene armije, pa potom i partizana u Beograd, uspeva da se izvuče u Austriju. Period nakon Drugog svetskog rata je proveo u Salcburgu, gde je angažovan kao operski pevač u salcburškoj operi i gde je snimio dva filma.
Nakon Salcburga, seli se u Beč gde kao diplomirani pravnik postaje pravni savetnik Međunarodne organizacije Ujedinjenih nacija za izbeglice koja je vodila računa o hiljadama pripadnika vojske generala Mihailovića i kralja Petra koji su se pod naletom komunista izvukli iz Jugoslavije. Nakon uspešne činovničke karijere u Austriji, odlazi prvo u Njujork gde je jedno vreme radio u Ujedinjenim nacijama, da bi se potom trajno nastanio u Čikagu u kome su utočište našli brojni njegovi saborci.
1959. godine Milan Bata Timotić upoznaje vrlo atraktivnu i 25 godina mlađu američku pijanistkinju Džoan Kornel. Venčavaju su se dve godine kasnije u Čikagu, a zajedno sa Džoan priređivao je brojne koncerte širom Amerike uporedo snimajući i za produkciju gramofonskih ploča ”Balkan“ mahom srpske izvorne i četničke pesme, ali i operske arije. Zbog zdravstvenih problema sa srcem Milan i Džoan su zimske mesece provodili u Kaliforniji, a leta u Čikagu i Njujorku. Milan Bata Timotić umire u Čikagu 13. novembra 1988. od posledica srčane bolesti i sahranjen je na srpskom groblju u Libertivilu, Ilinois.
Izvor: desavanjaubijeljini.com/istorijasrba
