Na današnji dan, prije 34 godine, sarajevski Željezničar odigrao je istorijsku utakmicu. Bio je na dva minuta od plasmana u finale Kupa UEFA…
Tog 24. aprila 1985. godine cijela bivša Jugoslavija bila je uz sarajevski Željezničar.
Igrao je "Željo" revanš polufinala Kupa UEFA i bio je nadomak istorijskog uspjeha u finale tog takmičenja (sada se ono zove Liga Evrope) i dvoboja sa madridskim Realom.
Trener Željezničara tada je bio Ivica Osim, legendarni "Štraus sa Grbavice", a "Željo" je igrao sjajan fudbal. Do polufinala izbacio je bugarski Sliven (ukupno 5:2), švajcarski Sion (ukupno 3:2), Dinamo iz Minska (3:1), a u polufinalu se namjerio na mađarski Videoton, koji je na tom putu, između ostalih, nadigrao i beogradski Partizan (ukupno 5:2), a potom i slavni Mančester junajted.
Videoton je u prvom meču polufinala Kupa UEFA pobijedio Željezničar 3:1 (strijelac za sarajevski klub bio je Haris Škoro).
Sarajlije su naoštrene dočekale mađarskog predstavnika. "Grbavica" je bila puna, a Jugoslavija prikovana uz male ekrane.
Golovima dvojice Edina – Bahtića i Ćirića, Željo je imao rezultat za finale. Do kraja utakmice ostalo je 17 minuta. Imao je još niz sjajnih šansi tokom meča da napuni Videoton. Ali, onda je uslijedilo ono nepisano fudbalsko pravilo: ako ne daš gol(ove) – bićeš kažnjen.
Nažalost, igrača, sručnog štaba, navijača Željezničara dva minuta prije kraja utakmice, Videoton je dao gol iz lijepe akcije. Lopta je prebačena do Jozefa Čuhaja, koji je uletio u šesnaesterac, šutnuo i pogodio.
Da sve bude još gore po Željezničar, gol za Videton dao je bek!
Kakav tuš! Kakav šok!
Mađarski mediji prisjetili su se danas ove utakmice i pozvali su Čuhaja za izjavu, komentar, tri decenije kasnije:
"Iako je prošlo mnogo godina, sjećam se te utakmice i tog gola kao danas. Željezničar je imao odličan tim. Ali, mislim da su prerano počeli da slave i to im se osvetilo. Čim su dali drugi gol, pomislili su da je sve gotovo. Imao je Željezničar još prilika, ali vidjelo se da su se opustili. Mi smo u tih posljednjih deset minuta krenuli silovito, bez straha, jer nismo imali šta da izgubimo".
Bila je to jedna od najtužnijih evropskih utakmica nekog kluba iz bivše Jugoslavije.
Prisjetimo se tadašnje generacije Željezničara:
Dragan Škrba, Mirsad Baljić, Josip Čilić, Branislav Berjan, Refik Šabanadžović, Vlado Komšić, Mehmed Baždarević, Zoran Samardžija, Edin Ćurić, Edin Bahtić, Radmilo Mihajlović, Haris Škoro, Vlado Čapljić, Nikola Nikić, Milomir Odović…
Izvor: mondo.ba
