Promocija posthumnog romana Milana Stojanovića Profe „Ljubav, rat i suze“ održana sinoć u Narodnoj biblioteci „Filip Višnjić“ u Bijeljini okupila je brojne književnike, kulturne radnike, Stojanovićeve prijatelje i poštovaoce poznatog recenzenta književnih djela i dugogodišnjeg direktora Centra za socijalni rad u Bijeljini .
Roman „Ljubav, rat i suze“ svojevrsna je sinteza je običnih ljudskih priča koje je Stojanović slušao tokom rata na Nišićkoj visoravni, od Srba koji su bježali sa područja Federacije, ali iako se radi o ratnom romanu u njemu nema ni trunke mržnje, istakao je recenzent Miro Pejić.
„Milan Stojanović je ovaj roman pisao od početka do kraja rata u trenucima slobodnog vremena, kada je dežurao u komandi i u njega je upleo tkivo srpskog naroda koji je napuštao svoja ognjišta i bježao ispred noža. Zajedno smo proveli čitav rat na Nišićkoj visoravni i dočekivali Srbe iz doline Bosne, Zenice, Kaknja, Visokog, slušali njihove priče. Milan je od njih izveo opšti pogled i ovo nije lični roman, nego je priča o kolektivnom. Tako su i glavni Likovi Nina i Boban nastali kao sinteza više likova koji su se pojavljivali na Nišićima tokom rata u BiH“ pojasnio je Pejić.
Osnovna poruka romana je da je istina bolja od bilo kakve laži i završava tragično upravo zbog neistine, ljubavne i druge.
To samo dodatno potvrđuje ubjeđenje priređivača izdanja, Mlađa Stanišića, da se na ovom svijetu ništa ne dešava slučajno, nego da postoji nešto što sve dovodi u određeni predak i ravnotežu. Baš kao što je pravedno da je baš on pokrenuo akciju posthumnog objavljivanja ovog romana.
„Ništa se na ovom svijetu ne dešava slučajno, sve to neko zapisuje i slaže. Radeći neku moju knjigu naišao sam na rukopis romana kaji je napisan 1995. godine, čak je i Miro Pejić već bio napisao recenziju. Istog momenta, bez razmišljanja krenuo sam u realizaciju, da rukopis ugleda svjetlost dana. Milan je tačno prije dvadeset godina, pogledao jedan moj rukopis, prelistao dva tri lista, i rekao – ovo se mora objaviti. Baš taj momenat je presudio moj stvaralački put. Zato sam sada ja imao potrebu da ovo uradim“ rekao je Stanišić.
„Izuzetno je važno što je Narodna biblioteka „Filip Višnjić“ publikovala ovo djelo, jer ga je napisao naš Milan čiji rad je značajan ne samo za Bijeljini i Republiku Srpsku, nego i šire. Svako ko poznaje Milanov rad osjeća zadovoljstvo što je roman štampan i što smo održali izuzetno posjećenu promociju ovog rukopisa koji je završen još 1995, godine“. istakla je recenzent i direktor Biblioteke u Bijeljini Željana Arsenović.
Milan Stojanović rođen je 1952, godine na Nišićkoj visoravni. Filozofski fakultet smjer pedagogija i psihologija završio je u Sarajevu. Završio je Školu rezervnih oficira u Bileći. Rado je u srednjoj školi u Visokom kao psiholog, pedagog i profesor opšte narodne odbrane i društvene samozaštite. Početkom rata učestvuje u formiranju Nikšićkog bataljona koji se priključuje Ilijaškoj brigadi. Penzionisan je u činu majora. Dugo vremena je obavljao dužnost Centra za socijalni rad u Bijeljini. U književnom svijetu bio je poznat kao recenzent brojnih književnih djela. Umro je 2021 godine u Brčkom, gdje je i sahranjen.
Osvrt na Stojanovićev život, Mlađo Stanišić napisao je u stihovima. Prva i posljednja strofa osvrta poručuju
Znam da se nisi bojao smrti,
Ljepše te mjesto čeka gore,
Za tebe jesu rajski vrti,
Da ti izbrišu sa lica bore
…
Ne mogu suzu, krene sama,
U sjećanju ostaju stare slike,
Uvijek ćeš biti ti sa nama,
Koji smo pratili tvoje vidike.
Počivaj u miru prijatelju
Izvor: semberija.info
