U vezi sa svojim nacionalnim opredjeljenjem – srpstvom, Meša je jednom prilikom rekao: Srbin je slavno biti ali i skupo. Mislio je na sve one muke i peripetije kroz koje je prošao, da bi ostao vjeran sebi i bio ono što jeste.
„Potičem iz muslimanske porodice, po nacionalnosti sam Srbin. Pripadam srpskoj literaturi, dok književno stvaralaštvo u Bosni i Hercegovini, kome takođe pripadam, smatram samo zavičajnim književnim centrom, a ne posebnom književnošću srpskohrvatskog književnog jezika. Jednako poštujem svoje poreklo i svoje opredjeljenje, jer sam vezan za sve što je odredilo moju ličnost i moj rad. Svaki pokušaj da se to razdvaja, u bilo kakve svrhe, smatrao bih zloupotrebom svog osnovnog prava zagarantovanog Ustavom“, dio testimentalnog pisma Meše Selimovića Srpskoj akademiji nauka i umjetnosti iz 1976. godine.
Rođen u istaknutoj bosanskoj porodici 26. aprila 1910. godine u Tuzli. U svom rodnom mjestu je završio osnovnu i srednju školu. Studijsku grupu za srpskohrvatski jezik i jugoslovensku književnost Filozofskog fakulteta Univerziteta u Beogradu, upisao je 1930. godine. Diplomirao je 1934. godine, od 1935. godine do 1941. godine radio je kao profesor Građanske škole. Potom je 1936. godine postavljen za suplenta u Realnoj gimnaziji u Tuzli.
Biran je za predsjednika Saveza književnika Jugoslavije, bio je počasni doktor Sarajevskog univerziteta 1971. godine, redovni član ANUBiH i SANU. Dobitnik je brojnih nagrada, od kojih su najznačajnije NIN-ova nagrada 1967. godine, Goranova nagrada 1967. godine, Njegoševa nagrada iste godine, potom Dvadesetsedmojulska nagrada SR BiH, nagrada AVNOJ-a, itd.
Meša Selimović je sigurno među najvećim jugoslovenskim književnicima. Status Selimovića kao velikog pisca ranga evropskoga klasika se temelji najviše na njegova dva romana, „Derviš i smrt“ i „Tvrđava“.Selimović je stvorio vlastiti izraz koji se ne može svrstati ni u koju školsku kategoriju. Po pripovjednim tehnikama, naslijedio je i proširio roman lične ispovijedi, ili realistička djela struje svijesti. Najbolji primjeri za ovu tvrdnju su kratki romani Dostojevskog „Krotka“ i „Zapisi iz podzemlja“. Selimović je dobro razumio da za upečatljiv prikaz unutrašnjih borbi nisu odgovarajuće tehnike bilježenja fluktuacija svijesti, jer u tim djelima dolazi do rastakanja svijesti protagonista, koji kao pasivni posmatrači ne mogu biti sudionicima moralne i metafizičke drame.Poslije prve knjige, zbirke pripovijedaka „Prva četa“ (iz 1950. godine), s temom iz NOB-a, objavljuje roman „Tišine“ (1961. godine). Slijede knjige, zbirka pripovijedaka „Tuđa zemlja“ (1962. godine) i kratki poetski roman „Magla i mjesečina“ (1965. godine).
Pisci iz Bosne i Hercegovine predložili su da se Meša ovim romanom kandiduje za Nobelovu nagradu za književnost.
Roman „Tvrđava“ (iz 1970. godine) čitaoce vraća u još dublju prošlost, u 17. vijek. „Tvrđava“ je tu i stvarnost i simbol, a kao simbol ona je „svaki čovjek, svaka zajednica, svaka ideologija“ zatvorena u samu sebe. Izlazak iz tvrđave istovremeno je ulazak u život, u haotičnu stvarnost svijeta, početak individualnog razvitka, otvaranje mogućnosti susreta s drugima i upoznavanja istinskih ljudskih vrijednosti. Kao i prethodni roman, i „Tvrđava“ je ispunjena vjerom u ljubav, koja je shvaćena kao most što spaja ljude, bez obzira na različitost uvjerenja, civilizacija i ideologija.
Od 1988. godine u Jugoslaviji se dodjeljivala nagrada za roman godine Nagrada „Meša Selimović“, koja se od 2007. godine dodjeljuje za najbolji roman u Srbiji. U Bosni i Hercegovini se od 2002. godine dodjeljuje bosanskohercegovačka nagrada „Meša Selimović“ za najbolji roman.
Dešavanja u Bijeljini
Izvor: desavanjaubijeljini.com
