Sembersko selo Popovi, udaljeno je od Bijeljine 8 km. Prema popisu stanovništva iz 1991. godine u njemu je živjelo 1.134 stanovnika. Prvi put se pominje 1548. godine u turskom popisu. Dejan Vuković iz ovog sela već dugo se bavi njegovom istorijom, prikuplja podatke te priprema monografiju sela. Kaže da je selo tada nazvano Zvonaš Selište.
“Što znači da je već tada postojala neka crkva ovdje, a ta činjenica znači da je mjesto predstavljalo kulturni centar Semebrije. Drugi popis iz 1600. godine pominje Popove i naziva ovo selo Prokac Bijeljina. Ovo je ujedno i prvi put da se neko selo veže uz pojam Bijeljina, jer znamo da se do tada današnja Bijeljina zvala po, tadašnjem pazarnom danu četvrtku – Četvrtkovište”, pojašnjava prof. mag. Dejan Vuković, član Savjeta mjesne zajednice Popovi.
Po ovom popisu mještani Popova su oslobođeni poreza, jer su već tada održavali mostove, što ukazuje i na razvijenost zanata u kraju. Pravoslavni hram u selu niče u teška vremena, od 1991.- 1993. godine.
“Hram je dar nedavno preminulog gospodina Slobodana Pavlovića i njegove supruge Mire koji potiču iz ovog mjesta. To je bila njegova želja, budući da nije u selu bilo molitvišta.
Tada je izgrađen hram posvećen Hristovom rođenju, a nakon 1993. godine, kada su radovi završeni, formirana je i crkvena opština i parohija popovljanska”, naglašava sveštenik Srđan Radmanović, paroh popovljanski.
Popovi su, prema predanju mjesto rođenja značajne istorijske ličnosti, humaniste Ive Kneževića, kneza Ive od Semberije. Njegov lik se nalazi na grbu grada Bijeljina, opjevao ga je slavni guslar, Semberac Filip Višnjić.
Poznat i po tome što je, između ostalog, otkupio srpsko roblje iz Mačve od Kulin-kapetana. Legenda kaže da je knez Ivo, za crni dud u centru sela, na najuzvišenijoj tački, vezivao konja, a navika okupljanja domaćina ispod drveta ostala je i do današnjih dana.
Nekada je, inače, u Semberiji bio običaj da se dudovi sade po međama, u centru sela, gdje se okupljaju domaćini na dogovor, ili ispred kuća, da prave hlad.
Ostao je i običaj da uoči Petrovdana, kod duda, djeca pale lile. Prije nekoliko godina mališani su zaboravili da ugase ostatke od lila i vatre. Tokom noći je dunuo vjetar i plamen je zahvatio stari dud. Na sreću, krajnje grane i sloj stabla ispod debele kore i sada su vitalni, ali dud više nije veličanstven kao što je bio ranije – izgleda kao da vida teške rane. Za ovo drvo se smatra i da je najstarije na području Semberije.
Struja je u selo došla 1954. godine, a tri godine ranije Popovi dobijaju osnovnu školu. Prva učiteljica u školi, danas devedesetogodišnja Spasenka Đorđević, sjeća se tih oskudnih, posleratnih vremena. Iz Vojvodine je došla na službovanje u Popove, i tu zatekla kolegu učitelja, koji joj je, kako kaže kroz osmijeh samo godinu bio kolega, a dogodine i suprug.
“Bilo je tada poprilično djece, bilo je zaostalih generacija, raznih godišta po razredima… Tih prvih godina posle rata vladalo je siromaštvo, djeca su dolazila u školu u opancima, prezuju se usput da bi braća ili sestre došli u istoj obući, trče, kasne, čuvali su stoku… Tablice su bile umjesto svesaka, jedino je bukvar bio od knjiga… Ja sam imala harmoniku, i danas dan je čuvam. Zato sam bila omiljena, jer kada suprug, kolega ode u grad, djeca se raduju – učiteljica je tu biće pjevanja”, sa sjetom se prisjeća tih dana Spomenka.
Fudbalski klub u Popovima broji više od 100 godina.
Prvo seosko javno kupatilo u BiH nalazi se upravo u Popovima. Njegovo otvaranje 1924. godine bio je veliki događaj za ovaj kraj.
Ovaj kraj ima i bogatu istoriju uzgoja konja, naročito sportskih i poznat je po tome.
“Veliki zamajac u razvoju ovog sporta je predstavljao Šesti konjiči puk “Princ Đorđe”, koji je bio stacioniran u bijeljinskom Garnizonu. 300 redovnih vojnika i 700 rezervista je imao u sastavu, za potrebe rata. Tada se na obuku za konje, odnosno konjicu slalo čak 3 godine. Kada se vratiš imaš obavezu da držiš bar jednog jahaćeg konja za potrebe vojske i država te zauzvrat oslobodi jednog dijela poreza”, kaže Stanislav Jovanović, iz “Džokej kluba”, Popovi.
“Na Poklade organizujemo tradicionalno trke konja. Dođu nam gosti sa svih strana svijeta, to bude baš lijepo druženje nas ljubitelja konja. Konji su moja velika ljubav od ranog djetinjstva, ali morate ozbiljno shvatiti brigu o njima, jer to je i velika obaveza. Ako ste nešto nervozni, konji mogu da vas smire. Posle nekog vremena provedenog sa konjem ste potpuno relakcirani”, ističe pasionirani ljubitelj ove plemenite životinje, Aleksandar Erić, vlasnik konja iz Popova.
Pored brojnih drugih građevina, biznismen iz Popova Slobodan Pavlović, u svom rodnom selu izgradio je “Stazu velikana”, na kojoj je svoje mjesto do sada našlo osam velikih srpskih umova. Na mermernim pločama navedena su njihova djela, kao i citati.
Tako su na ploči Filipa Višnjića uklesani početni stihovi njegove pjesme „Boj na Mišaru“, uz lik Vuka Stefanovića Karadžića stoji citat „Bez muke nema nauke“, Nikole Tesle – „Ako budem imao sreće da ostvarim barem neke od svojih ideja, to će biti dobročinstvo za cijelo čovječanstvo, ako se te moje nade ispune, najslađa misao biće mi ta da je to djelo jednog Srbina“, a Mihajla Pupina – „Znanje je svjetlost koje osvjetljava naš put kroz život“. Među velikanima je pjesnik, pisac i diplomata Jovan Dučić, na čijoj su ploči uklesane njegove riječi – „Ljubav je dokaz inteligencije, najveća mudrost i najfinija duševnost“. Na ploči posvećenoj pjesniku i akademiku Aleksi Šantiću stoje njegovi legendarni stihovi – „Ostajte ovdje, sunce tuđeg neba neće vas grijat ko što ovo grije, grki su tamo zalogaji hljeba, gdje svoga nema i gdje brata nije“…
Dešavanja u Bijeljini
Izvor: desavanjaubijeljine.com
