Današnju Semberiju ne možemo zamisliti bez Filipa Višnjića, proslavljenog narodnog pevača, jednog od srpskih Homera i Ivana Kneževića poznatijeg kao kneza prekodrinskog ili kneza od Semberije.
Knez Ivo rođen je u Popovima kraj Bjeljine 1760. godine. Sa dvadesetak godina, po nasleđu, već postaje obor-knez nad svih 12 sela bjeljinske nahije. Ivino prezime Knežević i mesto Dvorovi u kom je stanovao (mesto na putu Bjeljina-Međoš) nam govore o staroj kneževskoj porodici tog doba. Od tog mesta će kasnije nastati čitavo selo.
Zvanje obor-kneza je imalo jaku odgovornost. Ti ljudi nisu organizovali čajanke i balove, već su bili posrednici između Turaka i lokalnog življa, što se odnosilo na sva tekuća pitanja, a najviše na snabdevanje namirnicama i prikupljanje poreza. Posao našega kneza bio je izuzetno naporan za to vreme, jer je, i pored navedenog, skupljao sve što se može skupiti u hrani i novcu za braću preko Drine koja započinju ustanak. Da je bio veliki čovek opisuje sledeći događaj. U maju 1806. godine, u jadransko selo Dobrić, Kulin-kapetan upada u selo, ubija 80 ljudi, a 300 odvodi u ropstvo. Kad su prolazili preko Ivanove Kneževine, kneza je dirnuo ovaj događaj. On nudi otkup u zamenu za spas ovih ljudi. Kulin- kapetan je bio izričit i traži 8000 rušpija za otkup. Postoje dve verzije o prikupljanju novca. Prva, koju zastupa Milan Đ. Milićević, kaže da je knez sakupio polovinu, a druga da je ipak sakupio sve, ali da su ga Turci osumnjičili da je novac dobio od Karađorđa, što je značilo direktnu saradnju sa ustaničkom Srbijom.
Knez Ivan beži iz Semberije, ali ga hvata čuveni harambaša — hajduk Stanko iz Crne Bare. Nakon sopstvenog otkupljenja nastanjuje se u Šapcu. Stekavši glas uglednog trgovca, ulazi u sastav opštinskog savetodavnog odbora, a glavni posao mu je bila briga oko izbeglica, koji su nastanili prostore oko Šapca. Planski ih je naseljavao na nenaseljena područja Mačve i Pocerine, duž Save, čak do Beograda. Ovaj gest će biti veoma važan, jer će tako nastati nova sela poptu Majura, Jevremovca, Zasavice, Ravnja, itd..
Godine 1809, pred srpskom ofanzivom prema Bosni i Sandžaku, knez je naglo osiromašio iz neutvrđenih razloga. On se zajedno sa Filipom Višnjićem povlači iz tadašnje Srbije preko Drine. Kako je kraj ustanka odmicao Knez opet menja mesto prebivališta. Bez igde ičega nstanjuje se u selu Grabovci kod Zemuna. Od bogatog trgovca stanovništvo Grabovaca zapamtiće ga kao starog slugu koji se muči i radi da pruži osnovno svojoj porodici.
U Šabac se vraća opet oko 1820. godine i novi gospodar, knez Miloš Obrenović, ga postavlja za člana Šabačkog suda. Zbog starosti i nemogućnosti da obavlja svoj posao odlazi na konak kod šabačkog episkopa Maksima. Kratko je radio i kao domaćin u Šabačkoj polugimnaziji, odmah nakon njenog osnivanja 1837. godine. Umro je 1840. godine, a episkom Maksim ga sahranjuje o svom trošku na gradskom groblju, kod današnjeg gradskog parka u Šapcu.
Umetnička zaostavština priređena u njegovu čast je bogata. Filip Višnjić ga je opevao u pesmi "Knez Ivan Knežević", koja sadrži i istorijski uvod napisan od strane Vuka Stefanovića Karadžića. Branislav Nušić mu je napisao tragediju "Knez Ivo od Semberije", od koje će kasnije nastati i istoimena opera Isidora Bajića. Njegov portret, oslikan 1937. godine, rad poznatog slikara Georgija Bakalovića, danas se čuva u Narodnom muzeju u Beogradu. Sa Filipom Višnjićem nalazi se na grbu današnjeg Grada Bjeljine.
Izvor: novosti.rs
