Malo je ljudi sa područja Semberije i Majevice koji se mogu podičiti tako neobičnom i bogatom životnom biografijom, kao što je bio životni put Stojana J. Ivkovića, Majevičanina, učesnika Albanske golgote, solunskog borca, nosioca visokih vojnih i mirnodopskih odlikovanja koja su stizala čak i onda kada je robijao na zloglasnoj Mamuli.
Stojan J. Ivković je rođen 7. maja 1894. godine na Visu, u Požarnici. U Beogradu je 1998. godine objavljen „Ratni dnevnik Stojana Ivkovića od 1915 – 1918. godine“, vjerodostojno i potresno svjedočanstvo o počecima Prvog svjetskog rata u Srbiji, o Albanskoj golgoti, boravku na Krfu, Solunskom frontu, proboju preko Kajmakčalana nakon dugotrajne rovovske borbe u kojoj je Ivković učestvovao.
Stojan J. Ivković
Stojan Ivković je u Tuzli završio osnovnu školu i Gimnaziju, zatim Trgovačku školu – akademiju u Sarajevu i Beogradu. Sa nepunih sedamnaest godina života našao se na udaru žandarma Austrougarske monarhije. Prebjegao je preko Majevice, preplivao Drinu i prešao u Srbiju.
U Beogradu je pohađao Artiljerijsku vojnu školu od 1911. do 1914. godine. Za vrijeme školovanja učestvovao je kao đak podoficir u Srpsko – turskom ratu od 1911. do 1912. godine i Srpsko – bugarskom ratu 1913. godine, a nakon toga u Prvom svjetskom ratu od 1914. do 1918. godine. Tokom osmogodišnjeg ratovanja prošao je Stojan Ivković mnoge bitke i iskazao veliku hrabrost i plementiost, a pokazao je i izvanredne vojne i komandantske sposobnosti.
Odlikovan je Albanskom spomenicom, Karađorđevom zvijezdom, Ordenom Svetog Save, Zlatnom nedaljom za hrabrost, Ordenom belog orla sa mačevima…
Stojan Ivković je govorio njemački, francuski i mađarski jezik, a stručna vojna literautura koju je objavljivao nakon Prvog svjetskog rata korišćena je na Vojnoj akademiji.
Ratni dnevnik, vođen od 1915. do 1918. godine objavio je njegov sin, advokat Aleksandar Saša S. Ivković, u Beogradu, sačuvavši ga tako za potomstvo i srpsku istoriju.
Iz ratnog dnevnika izdvajamo jedan zanimljiv detalj: „Stana Ivković, Stojanova majka,neizmjerno je voljela svog sina. Dok je on kao mlad srpski oficir bio na Solunskom frontu, ona je odlučila da pješice krene na pokloničko putovanje od Požarnice do Manastira Svetog Vasilija Ostorškog u Crnoj Gori, da bi se pomolila Bogu i Svetom Vasiliju uz želju i nadu da joj sin preživi ratne strahote i da ne pogine u ratu. Nakon upućene molitve, pješice se vratila u Požarnicu. Mati Stana dočekala je Stojana kada je s vojskom prolazio kroz Bosnu. Bio je na konju, u pokretu, i tada je majci rekao: „Oprosti, majko, što sa konja ne mogu sići. Sa njega ne silazim dok svu našu braću ne oslobodimo“. Majka ga je blagosiljala i poljubila u vojničku čizmu.
Izvor: desavanjaubijeljini.com
