Akademik i član prvog saziva Senata Republike Srpske Vojislav Maksimović preminuo je danas u Beogradu u 89. godini, potvrdila je Srni porodica.
Maksimović će ostati upamćen u istoriji Republike Srpske i kao čovjek koji je na zasjedanju Skupštine srpskog naroda u BiH 9. januara 1992. godine pročitao odluku o proglašenju Republike Srpskog naroda u BiH.
Sa grupom srpskih intelektualaca na Vidovdan 1990. u Sarajevu obnovio je Srpsko prosvjetno i kulturno društvo „Prosvjeta“ i bio njegov predsjednik do 2001. godine, a poslije počasni predsjednik i član Glavnog odbora.
Vojislav Maksimović rođen je 4. avgusta 1935. godine u Cvilinu/Jošanica kod Foče, u tadašnjoj Zetskoj banovini Kraljevine Jugoslavije.
Osnovnu školu pohađao je u Cvilinu i Ustikolini, a Nižu realnu gimnaziju završio je u Foči 1950. godine. Višu gimnaziju pohađao je u Foči, Beogradu i Sarajevu, gdje je u Drugoj muškoj gimnaziji 1955. godine položio veliku maturu.
Školske 1955/56. započeo je studije jugoslovenske književnosti i srpskohrvatskog jezika na Filozofskom fakultetu u Beogradu, a završio 1960. godine na Filozofskom fakultetu u Sarajevu.
Nakon završetka studija, radio je u Foči i kratko u Goraždu.
Bio je direktor Radničkog univerziteta, profesor u Centru za obrazovanje preduzeća „Maglić“ i u Učiteljskoj školi, glavni i odgovorni urednik listova „Drinske novosti“ i „Maglić“ i direktor Narodne biblioteke u Foči.
U to vrijeme bio je odbornik opštinske skupštine u Foči i sreske skupštine u Sarajevu i poslanik u Prosvjetno-kulturnom vijeću Savezne skupštine u Beogradu.
Maksimović je bio glavni i odgovorni urednik časopisa „Mostovi“.
U Sarajevu je 1969. godine počeo da radi kao asistent u Institutu za izučavanje jugoslovenske književnosti na Filozofskom fakultetu. Na istom fakultetu je 1975. godine odbranio doktorsku disertaciju o životu i radu Jovana Kršića, a potom je izabran za docenta na Odsjeku za opštu književnost i bibliotekarstvo.
Predavao je najprije predmet Bibliografija i istraživačke metode, a onda i Jugoslovenske književnosti i Evropski klasični roman. Zatim je izabran za vanrednog, a u jesen 1984. godine i za redovnog profesora.
Na poziv Filološkog fakulteta u Beogradu, od školske 1980/81. do 1983/84. godine Maksimović je predavao Bibliografiju na Katedri za bibliotekarstvo i informatiku, a od 1984/85. godine predmet Jugoslovenska književnost i srpskohrvatski jezik na Univerzitetu „Jan Amos Komenski“ u Bratislavi.
U septembru 1992. godine je izabran za rektora tek osnovanog Univerziteta u Srpskom Sarajevu, sa sjedištem na Palama, i tu dužnost je obavljao do 15. aprila 2000. godine.
Maksimović je penzionisan u oktobru 2003. godine. Senat Univerziteta u Istočnom Sarajevu izabrao ga je, 2009. godine, za svog prvog profesora emeritusa.
U okviru magistarskih i master studija na Filozofskom fakultetu na Palama nastavio je da predaje predmet Teorija, metode i tehnika naučnoistraživačkog rada.
Nosilac je niza priznanja, nagrada, a odlikovan je i 1975. Ordenom bratstva i jedinstva sa srebrnim vijencem, za istaknutu društvenu i političku aktivnost od 1990–1994. odlikovan je Ordenom Republike Srpske na lenti 1994. godine i Ordenom Nemanjića 1996. godine.
Bio je poslanik Narodne skupštine Republike Srpske od 1990. do 1992. godine i Narodne skupštine Republike Srpske od 1991 do 2000. godine i predsjednik Skupštine Srpskog Sarajeva u periodu od 1994. do 1996. godine.
Za dopisnog člana Akademije nauka i umjetnosti Republike Srpske izabran je 27. juna 1997, a za redovnog 21. juna 2004. godine. Od 2002. godine bio je član je Međunarodne akademije humanitarnih i prirodnih nauka u Moskvi.
Veoma je obimna bibliografija njegovih novinskih, publicističkih, književnih, stručnih i naučnih radova, a samostalno je objavio knjige „Viđenje Bosne“, „Nekada i sada“, „Belata ptica“, „Od usta do usta“, „Jovan Kršić – život“, „Neka presudi vrijeme“ i brojne druge
Akademik i senator Vojislav Maksimović biće sahranjen na groblju u Jošanici kod Foče u subotu, 31. avgusta, u 12.00 časova.
Dešavanja u Bijeljini
Izvor: glassrpske.com
